Een tijd geleden vroeg ik op Instagram of ik meer persoonlijke verhalen moest delen. Het antwoord was duidelijk: “Ja!” Maar uhh spannend, want wat zal iedereen er wel niet van denken? (Je zou toch denken dat ik van zo’n angst wel af zou zijn op m’n bijna-35e?) Geïnspireerd door het ‘deel-je-verhaal’-verhaal van Kirsten Jassies (@kirstenjassies) en de persoonlijke verhalen van o.a. ex-Crossfit-buddy @healthyjuf en nieuwe grammer @maartensmind, ga ik er maar gewoon mee beginnen.
Vijf jaar geleden deelde ik op mijn blog persoonlijke verhalen over Paleo waarmee ik mensen inspireerde. En dat gaf veel voldoening! Misschien blijft het dit keer wel bij deze ene post. Misschien vind ik het juist wel superleuk en blijf ik doorgaan. En nee, ik heb geen helder plan hiervoor. Maar ik wil wel meer echtheid laten zien. En anderen inspireren dus. Ik ga dan ook lekker mee met de huidige trend op social media: niet alles is rozengeur en wodka lime. Of gin tonic, dat heb ik toch liever.
Photo by Ash Edmonds on Unsplash
Zakdoekjesfeestjes
Ik geniet vaak enorm van het leven. Ik heb een toffe nieuwe baan waar ik ontzettend blij mee ben, heb lieve familie en vrienden, leef bewust, mijn gezondheid gaat vooruit, ik doe weer (wat) aan Crossfit en woon in een fijne, groene stad.
Daarnaast ben ik echter ook bezig met het proces van het loslaten van oude energieën en emoties. En dat is soms best heftig, want alles wat ik in bijna 35 jaar heb opgepikt of weggestopt, komt er nu uit. Die ene keer dat ik als 5-jarige werd vergeten op het schoolplein voor een kinderfeestje? Bam, een uur een zakdoekjesfeest, want blijkbaar schaamde ik me er als kleuter al zo voor dat ik het toen al wegstopte. Die date die in 2013 slechts vijf minuutjes de tijd voor me nam om te zeggen dat het niks zou worden? Au. Opstaan en weer doorgaan, dacht ik toen. Niet wetende dat ik emoties niet verwerkte, maar in plaats daarvan wegstopte en bij me bleef dragen. Nu is het tijd voor een clean up!
Photo by Nik MacMillan on Unsplash
Coach, triggers en crankyness
En nee, dit proces ain’t fun, maar wel nodig. Ik liep in 2016 hierdoor namelijk compleet vast. In 2017 belandde ik in de bijstand vanwege energiegebrek. Dat jaar zocht ik naar allerlei oplossingen in voeding en alternatieve geneeswijzen. Mede door deze zoektocht en support van de uitkeringsinstantie ging het steeds beter, maar toch kwam ik op een gegeven moment niet verder.
Tot ik met een coach startte met mijn huidige proces. Precies op een ideaal moment, namelijk toen ik in een rotsituatie zat die me enorm triggerde (en dat nog steeds doet) en al deze oude dingen losmaakte. En nee, het gaat je geen drol aan over wat voor situatie ik het heb. Ik ben nu een maand of vier bezig met de coaching en het gaat zoooveel beter. Hoe meer emoties er los komen, hoe lichter en sterker ik me voel! Maar tussendoor ben ik soms wel een crying cranky bitch (waar ik -gelukkig- vooral zelf last van heb).
Photo by Julia Wimmerlin on Unsplash
Deal with it
Wat ben ik blij dat ik een coach heb gevonden die me dit proces laat doormaken. En me erbij begeleidt. Aan wie ik echt álles kan vertellen. Ik heb nog een lange weg te gaan ben ik bang, maar eentje met vooral hobbeltjes in plaats van puntige bergen. Ik kijk nu al uit naar het resultaat: me compleet licht, helder en sterk voelen, 100% kunnen gaan voor alles waar ik m’n zinnen op zet en een rustiger hoofd hebben zonder uren te hoeveel mediteren. Dus dat!
Echt hoor, mijn beste tip voor vandaag: emoties, deal ermee. A.S.A.P. En beter laat dan nooit. You got this! 💪🏻
